​

Pas in 1851 werd hier een brug gebouwd, als tweede brug in de stad. Deze brug kreeg de toepasselijke naam: brug van Frankrijk. Waar de Pont de Liège het knooppunt was voor het verkeer komende van en gaande richting Luik, was de Pont de France (op een boogscheut van de grens gelegen) dat voor Frankrijk. Niet toevallig werden deze 2 namen, Luik en Frankrijk, gegeven, aangezien Bouillon eeuwenlang een klein hertogdom was, afwisselend onder de controle van Frankrijk en het prinsbisdom Luik.

Als uitgesproken grensgebied was de regio Bouillon altijd een beetje de speelbal in territoriumconflicten. Net die strategische ligging maakte het noodzakelijk om de stad goed te verdedigen.
Daarom gaf Vauban, de gekende de militaire architect van Lodewijk XIV, aan Choisy, een van zijn vele ingenieurs, in 1690 de opdracht om een versterkte muur te bouwen om de stad Bouillon te beschermen.

Vooreerst was er de bouw van een hoge muur (3,5 m hoog) met kantelen en 60 cm dik, die min of meer de vorm van de Semois volgt. Deze lange muur werd (ongeveer om de 180 m) versterkt met (in totaal negen) 5-hoekige bastions. Tevens werden drie poorten gebouwd, allemaal voorzien van ophaalbruggen en wachthuizen: de eerste aan de Pont de Liège; de tweede aan de ban-molen gericht naar Frankrijk, en de derde bij de doorwaadbare plaats "Poulie" in de richting van Cordemois.

In 1857 werden zowel de Porte de Liège als de Porte de France afgebroken. En in 1859 werd jammer genoeg toestemming gegeven om de vestigingsmuren en de bastions gelegen tussen de 2 bruggen af te breken. Gelukkig zijn nog enkele relicten van de Vauban-stadversterking bewaard gebleven: o.a. drie bastions, het wachthuis la Poulie, hier en daar wat stukken van de stadsmuur, en ook een zuil van de toenmalige Porte de France (de Franse Poort, één van de 3 stadspoorten).

Deze Porte de France lag vlakbij de huidige Pont de France (die er toen nog niet was). Vanaf de brug kan je deze zuil en de site waar destijds de stadspoort was goed aanschouwen en even weg mijmeren... Hier in deze omgeving drukte Vauban aan het eind van de 17e eeuw duidelijk zijn stempel op het stadsbeeld. In het Musée Ducal kan je je hiervan een beeld vormen aan de hand van een stadsmaquette en ook via een prachtige ets van Rosbach.

De bewaarde zuil staat nu tegen een (later gebouwd) huis, dat lange tijd dienst deed als douanekantoor. Je bevindt je hier immers aan de voet van de Vieille Route de France, de oude weg naar Frankrijk. Dit was vroeger een belangrijk verkeersknooppunt.
Gezien het belang van deze plek is het vreemd dat er pas in 1851 een brug, de Pont de France, werd gebouwd. Het was de tweede brug in Bouillon om over de Semois te geraken, en het was een vervanging van de “claies” bruggen die eerder op deze plaats hadden gelegen. Deze houten bruggen, waarvan er vele waren langs de Semois, waren vaak het onderwerp van controverse en leidden tot vele rechtszaken door weerspannige gebruikers die weigerden het recht van doorgang te betalen. Bovendien werden deze houten structuren regelmatig weggespoeld wanneer het ijs brak en de sneeuw smolt.